โดดดิ่งพสุธา 4,000 ฟิต (ถ่วงเวลา 3 วินาที)

หลังจากโดดร่มต่อสาย Static Line ที่ความสูง 3,000 ฟิต มาแล้ว 2 วันรวม 5 ครั้ง ได้ดาวมาครบ 5 ดวง  ในที่สุดผมก็ผ่านการฝึกอีกขั้นหนึ่ง ถึงเวลาที่จะได้โดดร่มดิ่งพสุธา (Free Fall, Skydiving) โดยการเปิดร่มด้วยตัวเองจริง ๆ เสียที

คืนก่อนโดดตัดสาย ผมนอนไม่หลับ นอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมา วิตกจริต ผวาคิดแต่เรื่อง “โดดร่มตัดสาย” ตลอดทั้งคืน รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนดึกหลายรอบ  “จเร” เพื่อนรักของผมที่นอนอยู่ใกล้ ๆ กัน ก็มีอาการไม่ต่างกัน   ความรู้สึกกลัวกับความไม่รู้ กลัวสิ่งที่มองไม่เห็นมันมีอานุภาพรุนแรงทีเดียว  (เพื่อนร่วมรุ่นที่เรียนด้วยกันก็มีอาการเหมือนกันทุกคน)

ตอนบ่ายของวันที่ 22 ก.ค. 2553  เที่ยวบินที่ 3 ของวันนี้ จะเป็นครั้งแรกที่ผมจะได้โดดตัดสาย  ด้วยการดิ่งตกลงมาจากอากาศยานโดยไม่มีสาย Static Line  และต้องเปิดร่มด้วยตัวเอง  ซึ่งก็หมายถึง หากลืมเปิดร่ม หรือโดดลงมาโดยที่ไม่สามารถควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองได้ ก็คงต้องลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กลางสนามโดดแน่นอน

โดดตัดสาย Static Line ครั้งแรก (โดดคนแรก) ที่ความสูง 4,000 ฟิต

ความสูงที่ผมจะได้โดดขยับจากเดิม 3,000 ฟิต ขึ้นไปโดดที่ความสูง 4,000 ฟิต ถ่วงเวลาเปิดร่ม 3 วินาที  ความสูงที่เพิ่มขึ้นไม่ได้ทำให้รู้สึกกลัวเลยครับ  แต่ในทางกลับกันยิ่งทำให้มีความรู้สึกว่าปลอดภัยมากขึ้น  เพราะหากเกิดอุบัติเหตุร่มไม่กาง หรือกางไม่สมบูรณ์  ผมจะมีเวลาเพิ่มขึ้นจากความสูงที่เพิ่มขึ้นในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าด้วยการดึงร่มช่วย หรือร่มสำรอง (reserv) ได้อย่างทันท่วงที

โดดตัดสาย Static Line ครั้งที่ 2 (โดดคนที่ 3) ที่ความสูง 4,000 ฟิต

นักเรียนฯ ต้องโดดตัดสาย Static Line ที่ความสูง 4,000 ฟิต ถ่วงเวลา 3 วินาที จำนวน 2 ครั้ง  หากสอบผ่านก็จะได้ขยับไปโดดที่ความสูงเท่าเดิมแต่ถ่วงเวลาเพิ่มขึ้นเป็น 5 วินาที

ถึงแม้จะโดดไป เสียวไป แต่ในที่สุดผมก็โดดผ่านทั้งสองครั้ง จะได้ขยับไปโดดที่ความสูง 4,000 ฟิต (เท่าเดิม) ถ่วงเวลาเพิ่มขึ้นเป็น 5 วินาทีในที่สุด